الوساروس را می توان اولین ابر شکارچی واقعی دوران دایناسور ها دانست.این دایناسور گوشتخوار برروی دو پای قدرتمند خود راه می رفت و مجهز به آرواره هایی بزرگ،گردنی اس شکل و ستون فقراتی متفاوت با سایر انواع دایناسور ها بود (الوساروس به معنی سوسمار متفاوت به همین موضوع اشاره دارد).الوساروس نسبت به شکارچیان هم عصر خود از جثه بسیار بزرگ تری برخوردار بود.این دایناسور با بیش 12 متر درازا و 5 متر قد، بزرگترین شکارچی دوران ژوراسیک بود.

 الوساروس از ابزار های شکار کاملی برخوردار بود.آروارهایی به طول 90 سانتی متر و دندان های تیزودندانه دار که بین 5 تا 10 سانتی متر طول داشتند، همچنین دستانی کوتاه با پنجه هایی به طول 15 سانتی متر، از جمله این ابزار ها ی قتاله بودند.علاوه بر این بسیاری از دانشمندان بر این باورند که الوساروس شکارچی سریعی بوده است.آنها معتقد اند که با توجه به جثه سبک (نسبت به سایر شکارچیان بزرگ نظیر تی رکس و گیگانوتوساروس) و پاهایی بلند و دستان کوتاه،الوساروس قادر به دویدن با سرعتی بیش از 40 کیلومتر در ساعت است.اما بعضی خلاف این نظر را دارند و معتقدند اگر الوساروس با این سرعت ، می لغزید و زمین می خورد،شانسی برای زنده ماندن نداشت.این در حالی است که تاکنون اسکلت های فراوانی از الوساروس یافت شده است که نشان می دهند جانور بارها از ناحیه سینه و کتف به زمین برخورد کرده و این استخوان ها مجددا ترمیم شده و به حالت اولیه خود در آمده اند.پس می توان گفت الوساروس ها در هنگام شکار و یا فرار از دشمنان،بسیار پر تقلا و سریع بوده اند و احتمالا در این میان بارها و بارها به زمین و سایر اشیا برخورد می کردند و مجروح می شدند اما پس از مدتی دوباره برای شکار و ماجرا جویی آماده می شدند.

 الوساروس ها چهره ترسناکی داشتند.برروی چشمان او،برآمدگی های استخوانی وجود داشت که احتمالا برای جلب توجه در هنگام جفت گیری یا ترساندن رغیبان مورد استفاده قرار می گرفته است.با این وجود دانشمندان معتقدند که این زائده اگرچه باعث خشن تر شدن چهره دایناسور می شده، اما میدان دید جانور را به مقدار نسبتا زیادی کاهش میداده و جانور تقریبا قادر به دیدن جلو صورتش نبوده است.

 الوساروس هم زمان با دایناسور های سوروپاد غول پیکری نظیر آپاتوساروس و براکیوساروس در اواخر دوره ژوراسیک ( 154 - 144 میلیون سال قبل ) می زیسته است که شاید ده ها برابر بزرگتر از او بودند.اما الوساروس ها در گروه های چند تایی حتی قادر به شکار بزرگ ترین دایناسورها بوده اند.شواهد و مدارک فراوان گویای این حقیقت هستند که الوساروس ها گله های سوروپاد را تعقیب کرده و با گاز گرفتن های پی در پی و محاصره و خسته نمودن طعمه، او را از پای در می آوردند.وجود جای پای الوساروس ها برروی ردپاهای گله دیپلودوکاس و همچنین آثار دندان های الوساروس برروی استخوان های آپاتوساروس ، از جمله این شواهد و مدارک حیرت آور هستند.

 فسیل های الوساروس در شمال و غرب آمریکا، همچنین بخش هایی از آفریقا ، استرالیا و اروپا یافت شده است. احتمالا دایناسور آپاتودون نیز که در غرب ایالات متحده کشف و نام گذاری شد، نوعی الوساروس بوده است 

. بر طبق محاسبات حدود 65 میلیون سال قبل این خزندگان بناگاه از عرصه زمین محو شدند هنوز علت واقعی این امر روشن نیست.
این مسئله یکی از بزرگترین معماهای بشری است آنچه موضوع را پیچیده می کند آنست که تنها یکنوع دایناسور وجود نداشته بلکه صدها نوع از این جانور بر زمین می زیسته اند.
بعضی از آنها هیولاهایی بودند با حرکات سنگین و برخی دیگر شکارچیانی با سرعت زیاد. دانشمندانی که نمونه های مشخص ازاین جانوران را مطالعه می کنند عقیده دارند که آنها جانورانی کم هوش بوده اند.
اما مطالعات جدید نشان می دهد که آنها از خزندگان امروزی کم هوش تر نبوده اند.
باقیمانده دایناسورها در نقاط مختلف جهان یافت شده اند معهذا تا بحال دانشمندان نفهمیده اند که چرا این حیوانات بنا گاه به کل از عرصه زمین محو شده اند. آنچه بجا مانده توده ای از فرضیه های مختلف است که بعضی از آنها را بنظر می رسانیم :
الف: شکار آنها توسط سرنشینان بشقاب پرنده.
ب: نابودی آنها توسط انسان های غارنشین ( البته می دانیم دایناسورها میلیونها سال قبل از آنکه بشر پا بر روی زمین بگذارد نابود شده بودند پس نباید گناه را گردن بشر انداخت.)
ج: نبودن جا بر روی کشتی نوح (خدایش یه کشتی مگه چقدر جا داره)
د: جدا شدن کره ماه از زمین در منطقه اقیانوس اطلس و نتایج فاجعه آمیز آن ( اگر این واقعه براستی اتقاق افتاده باشد که ستاره شناسان درباره آن تردید دارند میلیونها سال قبل از ظهور هر گونه موجود زنده بر زمین واقع شده است)

ه: خودکشی دسته جمعی این حیوانات در یک زمان بنا به فرضیه یکی از دانشمندان دایناسورها دچار افسردگی روحی شدند و از سر یکنواختی به هلاکت خود مبادرت کردند.(حتما توی کنکور قبول نشده بودن) 

اخیرا دانشمندان توانسته اند تخم های زیادی را بیابند که حتی درون برخی از آنها نوزاد دایناسور وجود دارد. گروهی از تخم های آلوزوروس که در پرتغال پیدا شده است سرنخ هایی از نحوه ی به دنیا آمدن آنها به ما می دهد. پوسته ی تخم ها حاوی منافذ ریزی بوده که بسیار شبیه به منافذ موجود در پوسته ی تخم کروکودیل های امروزی بوده است. هوا از این منافذ وارد تخم می شود و جنین می تواند از آن تنفس کند. دانشمندان بر اساس این یافته ها عقیده دارند که دایناسور ماده ی متعلق به این گونه تخم های خود را بر روی تپه ای از خاشاک می گذاشته و یا اینکه آنها را دفن می کرده است. همانند کاری که کروکودیل های امروزی انجام می دهند

دانشمندان مدارکی یافته اند که نشان می دهد برخی از دایناسورها حیواناتی اجتماعی بوده اند. به این معنی که آنها در کنار هم به صورت گروهی زندگی می کردند. این ایده را فسیل هایی که در پاتوگونیا یافت شده است تایید می کند. در این منطقه فسیل 6 دایناسور گوشتخوار بزرگ که در یک محل ازدحام کرده بودند یافت شده است.دانشمندان گمان می کنند که این دایناسورهای 12 متری با دندان های تیز شمشیرمانند به صورت گروهی شکار می کردند. آنها به این ترتیب می توانستند گیاهخوارانی را که حداقل دوبرابر آن ها اندازه داشتند را شکار کنند.

دانشمندان برخی از دایناسورها را اجتماعی می دانند به این دلیل که استخوان های به جای مانده از آنها نشان می دهد که آنها قادر به تولید صداهای بلند بوده اند. به عنوان مثال در جمجمه ی لامبئوسوروس مجاری تولید صدا وجود داشته است. به عقیده ی دانشمندان آنها از این طریق با یکدیگر ارتباط برقرار می کردند.

اخیرا دانشمندان توانسته اند تخم های زیادی را بیابند که حتی درون برخی از آنها نوزاد دایناسور وجود دارد. گروهی از تخم های آلوزوروس که در پرتغال پیدا شده است سرنخ هایی از نحوه ی به دنیا آمدن آنها به ما می دهد. پوسته ی تخم ها حاوی منافذ ریزی بوده که بسیار شبیه به منافذ موجود در پوسته ی تخم کروکودیل های امروزی بوده است. هوا از این منافذ وارد تخم می شود و جنین می تواند از آن تنفس کند. دانشمندان بر اساس این یافته ها عقیده دارند که دایناسور ماده ی متعلق به این گونه تخم های خود را بر روی تپه ای از خاشاک می گذاشته و یا اینکه آنها را دفن می کرده است. همانند کاری که کروکودیل های امروزی انجام می دهند.

یکی از بهترین مناطق برای یافتن فسیل دایناسور مغولستان است. در سال 1993 دانشمندان متوجه شدند که این منطقه همچنین بهترین منطقه برای یافتن تخم هایی است که هنوز حاوی نوزاد دایناسور هستند می باشد. اولین تخم دایناسور گوشتخوار در این منطقه کشف شد. این تخم حاوی جنین بود. و متعلق به یک تروپود به نام اویرپتورید بود که شباهت زیادی به شتر مرغ دارد. قدمت تخو 70 تا 80 میلیون سال محاسبه شد. جالب اینکه در این آشیانه جمجمه ی دو ولاسی رپتور کوچک نیز پیدا شد. آیا ولاسی رپتورها برای خوردن تخم ها به آنجا آمده بودند؟ یا اینکه اویرپتورید مادر انها را برای تغذیه ی نوزادانش به آنجا آورده بود؟ دانشمندان مطمئن نیستند. برخی حتی حدس می زنند که ولاسی رپتور ماده احتمالا درون آشیانه ی اویرپتورید تخم گذاری کرده است. اگر اویرپتورید متوجه ی این مطلب نشود آنها را همانند نوزادان خودش بزرگ می کند

 اسپینو ساروس بزرگترین دایناسور گوشت خوار دنیاست وخیلی بزگتر از تی رکس است وخیلی قبل تر از تی رکس میزیست  اسپینوساروس در دوران کرتاسیوس می زیست.

اسپینوساروس یک دایناسور دوزیست است ومعمولا در آب زندگی می کرد چون در خشکی سرعتش بسیار پایین است وبیشتر غذای

ماهیان بودند.

اسپینوساروس دارای یک پوشش شگفت انگیز است که با استوخان های دومتری محافظت شده است ورنگ پوست اسپینوساروس تاحال معلوم نشده است.

 اگر چه اسپینوسورس به دلیل اندازه آن و داشتن ساختار بادبانی شکل در بالای ستون مهره ها وجمجمه دراز دایناسوری شناخته شده است ولی بیشتر به خاطر تخریب بقایای آن، بجز دندان‌ها و بخش‌های جمجمه آن شناخته می‌شود. بعلاوه فقط جمجمه و ستون فقرات آن تشریح شده‌اند و اثری از استخوان‌های دست یا پای آن پیدا نشده‌است. آرواره و جمجمه آن که در سال ۲۰۰۶ منتشر شده ‌است نشان می‌دهد که اسپینوسوروس یکی از بزرگتریتن و درازترین جمجمه‌ها را در دایناسورهای گوشتخوار داشته است. طول این جمجمه در حدود ۱۷۵ سانتی متر می‌باشد و این جمجمه به پوزه‌ای باریک ختم می‌شود. یک تاج کوچک هم در بالای هرچشم آن وجود دارد..

   بقایای اسپینوسوروس اولین بار در دره بهاریه در مصر در سال ۱۹۱۲ میلادی یافت شده‌است. و بوسیله دیرینه‌شناس آلمانی Ernst Stromer در سال ۱۹۱۵ اسپینوسوروس نامگذاری شده‌است. بعضی از فسیل‌های آن در حین انتقال به موزه داچز مونیخ آلمان تخریب شدند، باقیمانده‌ی استخوان‌ها نیز در سال ۱۹۴۴ در بمباران متفقین به طور کلی نابود شدند..

[Enter Post Title Here]

تی رکس،‌دایناسور گوشتخوار بزرگی بود که در دوره کرتاسه پسین، حدود ۸۵ تا ۶۵ میلیون سال قبل، در محیطهای مرطوب، نیمه حاره ای، در جنگلهای باز نزدیک رودخانه و در مردابهای بیشه ها زندگی می کرد. آب و هوای این مناطق معتدل بود. 
تا این اواخر،‌تی رکس را بزرگترین دایناسور گوشتخوار می دانستند، اما گیگانتوزاروس و کارکارودونتوزاروس ، اندکی بزرگتر هستند.
● آناتومی
تی رکس، شکارچی درنده ای بود که روی دو پای قدرتمند راه می رفت. این گوشتخوار،‌ سری بزرگ و دندانهایی تیز و نیشدارداشت و ماهیچه های آرواره اش به خوبی توسعه یافته بود. دستهای این دایناسوربوده و در هر دست دو انگشت داشت. پاهای پرنده مانند تی رکس،‌سه پنجه بزرگ داشت که درهر سه پنجه ناخن وجود داشت(به علاوه یک ناخن کوچک روی پنجه کوچک چهارمی). تی رکس، دمی باریک، سفت و تیز داشت که ایجاد توازن می کرد و به هنگام دویدن، امکان چرخیدن جانور را فراهم می کرد. گردن تی رکس، کوتاه و ماهیچه ای بود. بدن آن بسیار توپر و نیرومند بود اما استخوانهایی توخالی داشت.
● اندازه
طول تی رکس، بیش از ۴۰ فوت(۴/۱۲ متر) و بلندی آن حدود ۱۵ تا ۲۰ فوت(۶/۴ تا ۶ متر) و طول دستها تنها حدود ۳ فوت(۱متر)بود. وزن تیرانوزاروس،۵ تا۷ تن بود. 
طول جمجمه بزرگ آن۵ فوت(۵/۱ متر)، فاصله حفرات چشمی در جمجمه۴ اینچ (۲/۱۰سانتیمتر) و قطر کره چشم حدود ۳ اینچ(۶/۷سانتیمتر)بود. 
طول ردپای برجامانده از تی رکس۵۵/۱فوت(۴۶سانتیمتر) می باشد(اگرچه طول پاها بلندتر وحدود ۳/۳ فوت(۱متر) بوده اما تی رکس مثل دایناسورهای دیگر روی پنجه هایش راه می رفته است). طول گامهای بلند آن بیش از ۱۲ تا ۱۵فوت(۶/۴-۷/۳ متر)بوده و با سرعت ۱۵ مایل در ساعت(۲۴ کیلومتر در ساعت) می دویده است. 
● دندانها و آرواره
طول آرواره های تی رکس بیش از ۴ فوت(۲/۱ متر) بوده و ۵۰ تا۶۰ دندان ضخیم،‌مخروطی شکل و استخوان خردکن داشته است که اندازه آنها از خیلی کوچک تا حدود ۹ اینچ(۲۳سانتیمتر)درتغییر بوده است. تی رکس های بالغ، در آرواره شان دندانهایی با اندازه های مختلف داشتند، هنگامی که دندانی می شکست، دندان جدید(وکوچکتر)ی به جای آن رشد می کرد. طول بعضی از دندانهای یافت شده تیرانوزاروس، بیش از ۱۳ اینچ(۳۳سانتیمتر)است. این دایناسور در هر وعده غذایی، بیش از ۵۰۰ پوند(۲۳۰کیلوگرم) گوشت و استخوان را می خورده است. 
تی رکسها، دندانهای نیش پیچ داری داشتند. هنگامی که تیرانوزاروس دهانش را می بست، بخشهای بالایی دندانهای آرواره پایینی،‌ به درون دندانهای آرواره بالایی فرومی رفتند.
● پوست
نمونه های فسیل شده ای ازپوست زبر و ناهموارتی رکس، یافت شده است. پوست آنها مانند پوست تمساح زبر و خشن بوده و آن را پوستی نقش دار توصیف کرده اند. 
● زیستگاه و پراکندگی
احتمالا تی رکسها در جنگلها زندگی می کرده اند در جایی که شکار آنها(دایناسورهای گیاهخوار) غذا پیدا می کرده اند. فسیلهای تی رکس، در غرب آمریکای شمالی و مغولستان یافت شده اند.
● حواس
بینایی: لوب بینایی تی رکس در مغز، بخش بسیار بزرگی را تشکیل می دهد که اطلاعات بینایی را پردازش می کند. به علاوه تی رکس،‌ قوه درک بالایی هم دارد(از آنجایی که هر دو چشمش در قسمت جلوی جمجمه قرار گرفته اند و نه در دو طرف)اما تنها دایناسوری نیست که قوه درک بالایی دارند. کلا، شکارچیان،‌قوه درک بالایی دارند که در شکار کردن به آنها کمک می کند. معمولا چشمهای جانورانی که شکار می شوند(مانند دایناسورهای گیاهخوار)، در طرفین سر آنها قرار دارد(و قوه درک بالایی ندارند). نحوه قرارگیری چشمها به آنها کمک می کند تا شکارچی را از هر دو طرف ببینند.بویایی: در مغز تی رکس، منطقه بسیاربزرگی، برای پردازش بوها وجود دارد
● دم
تی رکس، دمی سفت و نوک تیز دارد(مانند تتانورانها ی دیگر(به معنای دارای دم شق). برای چالاکی و دویدن سریع جانور،‌ دم آنها با سر بزرگشان در توازن بوده است. 
بخش کوچکی از دم در اثر قفل شدن زیگوپوفیز مهره ها سفت و شق می شد(در هم قفل شدن ساختارهای استخوانی در جلو و عقب کمان عصبی، قفل شدن یک مهره در دیگری).
 نمونه های دیگری ازدایناسورهای بزرگ گوشتخوار
اگرچه تی رکس، بزرگترین دایناسورگوشتخوارکشف شده نیست، اما مطمئنا یکی از بزرگترین شکارچیان خشکی بوده است. گیگانتوزاروس کارولینی و کارکارودونتوزاروس ، که اخیرا کشف شده اند، حتی از تی رکس هم بزرگتر بوده اند. 
● مقایسه اندازه
تی رکس، گوشتخواری به طول حدود ۴۰فوت(۴/۱۲ متر)،‌ بلندی ۲۰-۱۵فوت(۶-۶/۴ متر) و وزن ۷-۵ تن بود و احتمالا،‌ مثل ما انسانها،‌ حدود ۲۰۰ استخوان داشته است(از آنجایی که اسکلت کامل تی رکس پیدا نشده است، هیچ کس به درستی نمی داند که چند استخوان دارد).حدود دوازده اسکلت تی رکس پیدا شده است.
● جمجمه و آرواره
طول آرواره های تی رکس،‌بیش از ۴ فوت(۲/۱متر)بود و ۵۰ تا ۶۰ دندان ضخیم، مخروطی و استخوان خردکن داشت که طول هر کدام ۹ اینچ(۲۳ سانتیمتر)بود. 
در مدفوع تی رکس، استخوانهای خرد شده یافت شده است. دندانهای این دایناسور، آنقدر قوی بود که توسط آنها ضربات و صدمات زیادی را به جانوران دیگر وارد می کرد. توانایی خرد کردن و استفاده از مواد غذایی موجود در آن(مغز استخوان)‏، این امکان را برای تی رکس فراهم می کرد که علاوه بر شکار کردن،‌ لاشخور خوبی هم باشد. 
تی رکس،‌ مانند دایناسورهای دیگر،‌ دیاپسیدبود(مثل همه خزندگان به استثنای لاک پشت). دیاپسیدها،‌جانورانی هستند که در دو طرف جمجمه شان، دو سوراخ اضافی دارند.
● پاها
مثل همه دایناسورهای دیگر، تی رکس روی پنجه هایش راه می رفت. اصطلاح مورد استفاده دانشمندان در این زمینه، پنجه رو است. جانوران دیگری که پنجه رو هستند عبارتند از سگها، گربه ها و جوجه ها. در این جانوران،‌ در قسمت پشت پا، بافتی وجود دارد که به صورت جذب کننده ضربه و شوک است. انسانها،‌ خرسها و تمساحها طور دیگری راه می روند. آنها کف رو(پهن پا) هستند. 
تی رکس،‌روی هر پا سه انگشت چنگالی و یک انگشت پهن(یا شست پا،‌انگشت بسیار کوچک و بی استفاده) داشته است. پاهای تیرانوزاروس،‌ بسیار قوی و قدرتمند بودند.
● شانه و بازو
دستان تی رکس، در مقایسه با بقیه بدنش،‌بسیارکوچک بود. بخش بالایی دست در بدن فرو می رفت،‌ دستهای تی رکس تقریبا بلااستفاده بودندو حرکت بسیار محدودی داشتند. دستهای تی رکس حتی به دهانش نمی رسید. 
تی رکس در هر دست، دو انگشت داشت.
● لگن خاصره
تی رکس جزء دایناسورهای ساریچین و دایناسوری کفل دار بود. این نوع دایناسور، رانی داشت که در آن، استخوان شرمگاهی به طرف جلو و پایین قرار می گرفت(برخلاف دایناسورهای اورنیتیسچین که در آنها استخوان لگن خاصره به سمت عقب و پایین قرار داشت).
● تی رکس
تی رکس در دوره کرتاسه پایانی،‌حدود ۸۵ تا ۶۵ میلیون سال قبل،‌تا انتهای دوران مزوزوییک ،‌عصر خزندگان،‌ می زیست. در این زمان،‌زمین ازنظر لرزه ای فعال بود. فورانهای آتشفشانی بسیاری رخ می داد. ابرقاره پانگه آ،‌ شکسته و خرد شد و قاره های اوراسیا و گندوانا،‌ از هم جدا شدند . در این زمان هیچ کلاهک قطبی وجود نداشت،‌سطح آب دریا بالاتر از حد فعلی و آب و هوا هم گرمتر از حال حاضر بود.
تیرانوزاروس، از آخرین گونه های دایناسور بود که قبل از انقراض کرتاسه- ترشیاری (K-T) در ۶۵ میلیون سال قبل، تکامل یافت.

دایناسورهای هم عصر تیرانوزاروس عبارتند از: تریسراتوپس (که احتمالا تی رکس آن را شکار می کرده است)، آنکیلوساروس (گیاهخوار زره دار)،‌ مایازورا (گیاهخوار)،‌ ادمونتونیا(دایناسور صفحه ای)،‌ آناتوتیتان (دایناسور نوک دار شناگر)،‌ پاکیسفالوزاروس (دایناسور شاخدار وگیاهخوار)،‌ پارازارولوفوس (دایناسور نوک دارشناگر)،‌ کوئتزالکوتلوس (خزنده بزرگ پرنده که دایناسور نبوده است)،‌ کوریتوزاروس (دایناسور زره دار و شناگر)،‌ استیراکوزاروس و بسیاری دیگر از سوسمارهای کرتاسه.